Kolejny temat to dzwonnica przy naszym kościele. Według opisu dzwonów z roku 1726 na kościele w owym czasie znajdowała się wieżyczka a w niej oczywiście dzwony. Nie było jej (wieżyczki) jednak na początku XIX wieku. Ponieważ budowla ta miała w przeszłości momenty, że groziła nawet zawaleniem domyślam się, tylko że prawdopodobnie, kiedy stan techniczny budynku ponownie uległ pogorszeniu, ze względów bezpieczeństwa, wieżyczka została rozebrana, a dzwony zamontowano, na istniejącej już wtedy drewnianej dzwonnicy. To ta dzwonnica na pierwszej fotografii. Do czasu wybuchu II wojny światowej była to konstrukcja drewniana zbudowana w słupy krzyżowe z dachem pokrytym gontami. Na chorągiewce umieszczonej na szczycie dzwonnicy, widniał napis 1614, co oznaczało prawdopodobnie datę jej zbudowania.
Ponieważ z biegiem lat poczęły się naruszać podstawy dzwonnicy, otrzymała ona w roku 1926 trwałe murowane fundamenty. W dzwonnicy wisiały trzy dzwony, z których pierwszy miał średnicę 106 cm, drugi 90 cm, trzeci zaś 66 cm. Dwa pierwsze były bez napisu; trzeci zaś miał napis „Lany przez C. Schoena w Poznaniu 1867. parafia Kaźmierz”, benedykowany (czyli błogosławiony) przez biskupa Stefanowicza. Prócz tego znajdowały się w dzwonnicy dwa tak zwane sygnarki. Jeden o średnicy 35 cm z napisem „J. M. C.J. C. Gloria in Excelsis Deo 1642”, drugi o średnicy 22 cm bez napisu. W czasie II wojny światowej Niemcy ogołocili dzwonnicę, wywożąc dzwony w nieznanym kierunku. Ówczesny proboszcz ks. Faustman po swoim powrocie (z obozów jenieckich) do Kaźmierza (w roku 1946), wraz z tutejszymi członkami, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej, rozpoczął poszukiwania nowych dzwonów. Wykorzystując swoje dawne znajomości, jeździł za nimi, jak wspominali dawni mieszkańcy Kaźmierza, nawet poza granice Polski. W końcu w roku 1948 rozległ się dźwięk dzwonów, zawieszonych na nowej stalowej konstrukcji. Nie wiadomo co było przyczyną, że rozebrano drewnianą konstrukcję. Trzeba tutaj wspomnieć, że tutejsi parafianie, początkowo nie byli zachwyceni nową budowlą. Przyzwyczaili się do starej, zabytkowej konstrukcji drewnianej, oraz dźwięku starych dzwonów. Nowe dzwony wydawały według nich dziwne dźwięki, na co wpływ miała z pewnością stalowa konstrukcja. Z biegiem czasu jednak ludzie przyzwyczaili się do dźwięków kaźmierskich dzwonów, a początkowe niezadowolenie, przeszło do historii. W latach sześćdziesiątych XX wieku, remontu dzwonnicy podjął się ówczesny proboszcz, ks. Jan Kajetańczyk. Zamontowano wówczas elektryczny napęd, a dzwony można było uruchomić z zakrystii, i z probostwa. Wcześniej dzwony uruchamiane za pomocą grubych lin, wprowadzał w ruch kościelny i ministranci. Wspomnę tylko przy okazji, że dawniej wszystkie dzwony biły na Anioł Pański, czyli o godzinie 12:00 w południe. Wszystkie dzwony biły też na 30 minut przed każdą mszą świętą niedzielną i świąteczną. W dni powszednie przed mszą bił jeden duży dzwon. Na pięć minut przed każdą mszą bił mały dzwonek zwany sygnarką. Wszystkie Dzwony biły też co roku o północy z 31 grudnia na 1 stycznia na powitanie Nowego Roku. Jeden duży dzwon bił także o różnych porach dnia, kiedy do księdza dotarła informacja o zgonie parafianki lub parafianina. Wszystkie dzwony biły też w czasie, kiedy kondukt żałobny, odprowadzał zmarłego, na oddalony o około 500 metrów, cmentarz parafialny. W 2021 r. zakończył się gruntowny remont konstrukcji dzwonnicy, połączony z budową nowych fundamentów. Obecnie dzwony można uruchomić także za pomocą pilota zdalnego sterowania. Tego trudnego i zarazem kosztownego (nowe technologie) zadania, podjął się przy wsparciu swoich parafian, obecny proboszcz ks. Krzysztof Musiał.
