W roku 1809 brał udział w kampanii austriackiej, a w latach 1810-1811 ponownie walczył na terenach Hiszpanii. W trakcie kampanii rosyjskiej 1812-1813 służył w sztabie głównym w stopniu kapitana. Pod koniec 1813 roku otrzymał urlop zdrowotny, przebywał jakiś czas w Paryżu; w grudniu 1814 powrócił do kraju i zamieszkał w Niegolewie koło Buku, a po zawarciu małżeństwa z Anną z Krzyżanowskich (1816) w majątku żony Włościejewki koło Śremu. Przez kilkanaście lat zajmował sięBytyń - pałac gospodarstwem. Po wybuchu powstania listopadowego w roku 1830 przedostał się do Warszawy. Otrzymał przydział do sztabu, następnie - promowany na pułkownika - dowodził pułkiem jazdy sandomierskiej (marzec-czerwiec 1831). Od czerwca 1831 służył w sztabie głównym. We wrześniu 1831 r. ze względów zdrowotnych otrzymał dymisję i powrócił do Wielkopolski. Nie uniknął represji - za udział w powstaniu został ukarany konfiskatą majątku i 9-miesięczną karą więzienia, którą odbył w twierdzy Cosel (ostatecznie karę zmniejszono o połowę). W kolejnych latach zaliczał się do najaktywniejszych wielkopolskich działaczy społecznych. Przez wiele lat posłował do sejmu prowincjonalnego, występując w obronie języka polskiego w życiu publicznym Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Temu zagadnieniu poświęcił pracę „Wola królewska i jej wykonanie w Wielkim Księstwie Poznańskim”. Niegolewo - pałac (dawniej)Opublikował także swoje wspomnienia ze służby wojskowej - Somosierra (1854) i Les Polonais a Samo-Sierra (1854, 1855). Działał jako radca Ziemstwa Kredytowego Poznańskiego, był udziałowcem spółki Bazar w Poznaniu. Wiek dorosły osiągnęło ośmioro z jego dzieci, pięć córek i trzech synów. Andrzej Niegolewski zmarł w 1857 roku w Poznaniu. Pochowany został w grobowcu rodzinnym w Buku. W 1923 roku jego prochy przeniesiono do Krypty Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach kościoła św. Wojciecha w Poznaniu.

Niegolewo - pałac (obecnie)

Bibliografia:

J.Oses