Urodzony 22.05.1943 w Munster (Niemcy), jako dziecko zesłanych tam pracowników przymusowych. Od roku 1968 mieszkaniec wsi Chlewiska, gdzie podjął pracę w tamtejszym gospodarstwie wchodzącym w skład Kombinatu Państwowych Gospodarstw Rolnych w Kaźmierzu. Radny Gminy Kaźmierz I i II kadencji. Angażował się w działalność PSL, organizował m.in. spotkania z zarządem głównym. Członek Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę. Działacz społeczny i świetny organizator. W latach 90. ubiegłego stulecia był członkiem (strażnikiem) Straży Ochrony Przyrody. Stał na czele oporu przeciwko powstawania komunalnego wysypiska śmieci dla miasta Poznania na terenie gminy Kaźmierz, które według pomysłodawców miało powstać w okolicy wsi Chlewiska. Współzałożyciel i pierwszy prezes koła 149 PZW w Kaźmierzu. W roku 1992 odznaczony Srebrną Odznaką PZW „ZA ZASŁUGI DLA WĘDKARSTWA POLSKIEGO”.
Zbigniew Maciejczyk był jednym z inicjatorów reaktywacji OSP Chlewiska, która to jednostka zaprzestała swojej działalności po likwidacji Kombinatu PGR, przy którym wcześniej działała. Był współzałożycielem i później prezesem kaźmierskiego oddziału Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej. Mocno zaangażowany w program wspierania naszych Rodaków na Kresach, w szczególności na Litwie i Białorusi. W roku 2005 został odznaczony „SREBRNYM KRZYŻEM ZASŁUGI” przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego. Jego działalność społeczna została doceniona także przez władze samorządowe gminy Kaźmierz. W roku 2011 na wniosek Stowarzyszenia KAŹMIERZ Rada Gminy Kaźmierz nadała Zbigniewowi Maciejczykowi medal „ZA SZCZEGÓLNE ZASŁUGI DLA GMINY KAŹMIERZ”. W przeszłości pełnił także funkcje Przewodniczącego Rady Spółdzielni Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Kaźmierzu. Zbigniew Maciejczyk od czasu powstania w Kaźmierzu TMWiZW bez reszty zaangażował się w pomoc dla naszych Rodaków na Wileńszczyźnie. Szczególnie upodobał sobie miasto Ejszyszki i okoliczne miejscowości z rejonu solecznickiego. Organizował zbiórki sprzętu i pomocy naukowych dla tamtejszych polskich szkół, zabawek edukacyjnych dla przedszkoli i domów dziecka, a także słodyczy dla najmłodszych dzieci z ubogich rodzin polskich. Nie rzadko wspierał tego typu akcje z własnych środków finansowych. Współfinansował albo też pokrywał w całości koszty transportu tych darów na Litwę. Tą swoją działalnością charytatywną zyskał sobie sympatię, a nawet miłość wielu kresowian czego wyraz dają liczne podziękowania przysyłane pod jego adresem przez tamtejsze placówki oświatowe i różne organizacje. Jego działalność, jak i dalsze plany zostały przerwane przez ciężką chorobę w walce, z którą niestety przegrał. Zmarł 7 listopada 2012 r. W pogrzebie, który odbył się 10 listopada 2012 r. obok mieszkańców gminy Kaźmierz, uczestniczyła również delegacja przyjaciół z Wileńszczyzny.
