Syn Stanisława i Anastazji urodził się 15 stycznia 1899 roku w Witkowicach. Do szkoły uczęszczał w Bytyniu, Po ukończeniu siódmej kasy pracował w gospodarstwie rolnych swoich rodziców w Witkowicach. 11 kwietnia 1918 roku pobrany do armii niemieckiej - trafił do niemieckiego pułku w Gorlitz (Zgorzelec). Ranny w walkach I wojny światowej 22 maja 1918 roku trafia do szpitala w Bojnowicach, gdzie zachorował na katar płuc. W grudniu 1918 r. znalazł się szpitalu wojskowym w Szamotułach, skąd z pełnym uzbrojeniem ucieka w dniu 22 grudnia i przyłącza się do tworzących się oddziałów polskich w Poznaniu. Trafia do Kompani Odwachu i Bezpieczeństwa w Poznaniu. Walczy pod dowództwem Franciszka Ratajczaka o zdobycie miasta Poznania. Później (24.01.1919 r.) w składzie 1 Kompanii, I Baonu Poznańskiego pod dowództwem Kasprzaka uczestniczy w walkach na froncie zachodnim Powstania Wielkopolskiego o zdobycie Jaromierza, Babimostu i Kopanicy oraz Boll Hoclik.
Następnie przeniesiony do 1 Kompani CKM 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich, a później do Batalionu Zaborczego i walczy o Inowrocław, Gniezno, Boll Elep i Mińsk Litewski. Później zostaje przeniesiony do Kompanii Szturmowej 66 Pułku Piechoty w Grudziądzu, a z tego pułku na szkołę w Grudziądzu.
Zwolniony z wojska 17 stycznia 1921 r. Po zwolnieniu z wojska na krótko wraca do Witkowic. Następnie podejmuje pracę w Instytucie Szczepionek dla Bydła Iaro Hogia Ino w Jeżewie koło Borku Wielkopolskiego. Później pracuje, jako urzędnik w gospodarstwie rolnym i studiuje. Następnie rozpoczyna praktykę felczerską w Borku Wielkopolskim. 18 lutego 1930 r. żeni się z Franciszką Grobelną ur. 27 marca 1910 r. w Chrzanie koło Jarocina. Następnie obejmuje gospodarstwo po rodzicach w Witkowicach. Prowadzenie indywidualnego gospodarstwa łączy z praktyką felczerską. Aktywnie działał w Bractwie Kurkowym. Do wybuchu II wojny światowej był również sołtysem wsi Witkowice. 24 sierpnia 1939 roku pobrany do wojska w stopniu sierżanta. Podczas Kampanii Wrześniowej uczestniczy w obronie Poznania, Gniezna, Kutna, Łowicza oraz Warszawy. Przekracza Wisłę i z rozbitymi oddziałami polskimi próbuje przedostać się do Rumunii. Wpada do niewoli radzieckiej w miejscowości położonej około 30 km od granicy z Rumunią. Zwolniony (cudownie ocalony) z niewoli wraca późną jesienią 1939 roku do Witkowic. 24 września 1940 r. zostaje z całą rodziną wysiedlony przez niemieckiego okupanta do Generalnej Guberni. Przechodząc między innymi przez Obóz Przejściowy w Łodzi trafia z rodziną do Stanisławowa koło Warszawy. W latach 1942 - 1944 uczestniczy w walkach partyzanckich AK w oddziale Józefa Pętaka na terenie wsi: Wiśniowie, Henryków, Jabłonna, Legionowo i kopalnia torfu Izabelin. Do Witkowic wrócił maszerując z frontem radzieckim 14 lutego 1945 r. Po wojnie prowadził gospodarstwo rolne i aktywnie włączał się w życie społeczno-polityczne. Zmarł 27 października 1970 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Kaźmierzu.
legitymacja inwalidy wojennego
Odznaczenia:
- Medal Niepodległości nr 269
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy nr leg. 40987-1957 r.(na fot)
- Medal Zwycięstwa i Wolności -17.08.1959 r.
- Odznaka Grunwaldzka - 9.05.1969 r.
- Medal za Warszawę -1968 r.
- Krzyż Partyzancki - 1969 r.
opracował: Janusz Stróżyk (wnuk Antoniego) na podstawie własnoręcznie spisanego życiorysu z 1970 roku oraz na podstawie dokumentacji ZBoWiD Koło w Kaźmierzu z lat 1950 -1990.
*Antoni Stróżyk w swoim życiorysie zdawkowo traktuje swój udział w wojnie polsko-bolszewickiej, wymieniając tylko Mińsk Litewski, pod którym toczyły się krwawe walki. W powyższym opracowaniu celowo pominięto powojenne losy (odkułaczanie, kolektywizacja, przymusowe dostawy itd.) Antoniego Stróżyka i jego rodziny.
J. Oses