Rolnik - urodził się 28.05.1891 r. w Grzebienisku, syn Andrzeja i Marianny, mieszkaniec w Kaźmierza. 15.10.1913 r. został powołany do czynnej służby wojskowej w armii niemieckiej i wcielony do 19 Regimentu Piechoty im. von Courbière’a. W czasie I wojny światowej walczył w 14 Regimencie Piechoty na froncie zachodnim. Został ranny. 13.12.1918 r. zdemobilizowany w stopniu starszego szeregowca, wrócił do Kaźmierza. 02.01.1919 r. jako ochotnik zgłosił się do tworzonych oddziałów powstańczych w Szamotułach. Pod dowództwem porucznika Franciszka Przybylskiego w 1 Kompanii Szamotulskiej walczył na terenie powiatu szamotulskiego, a następnie na odcinku nadnoteckim: pod Czarnkowem, Gulczem, Roskiem i Wrzeszczyną. 21.06.1919 r. wraz z Kompanią Szamotulską został wcielony do 63 Toruńskiego Pułku Piechoty (16 Pomorska Dywizja Piechoty).
W szeregach tej formacji brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej w 1920 r. Przeniesiony do rezerwy 26.11.1920 r. w stopniu plutonowego. W Kaźmierzu współorganizował Związek Weteranów Powstań Narodowych Rzeczy pospolitej Polskiej 1914 – 1919 (był skarbnikiem), który w 1938 r. przekształcił się w Związek Powstańców Wielkopolskich. W pierwszych tygodniach okupacji hitlerowskiej w 1939 r., wraz z siostrą Agnieszką i bratem Szczepanem, został wypędzony do Generalnego Gubernatorstwa – do Jędrzejowa w województwie świętokrzyskim, a potem do miejscowości Kock w województwie lubelskim. W 1945 r. wrócił do Kaźmierza i uczestniczył w reaktywowaniu działalności Związku Powstańców Wielkopolskich. Od 1950 r. był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Kaźmierzu. 31.01.1972 r. awansował do stopnia podporucznika. Odznaczenia, jakie otrzymał Antoni Bręczewski to: Medal Niepodległości, Medal „Polska Swemu Obrońcy” (Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921), Wielkopolski Krzyż Powstańczy, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 02.11.1974 r., pochowany na cmentarzu parafialnym w Kaźmierzu.