Powstańcy Wielkopolscy

    Kołodziej - ur.  07.05.1903 r., w Chlewiskach gm. Kaźmierz syn Jana i Franciszki zd. Mąkowskiej. Mieszkał w Gorszewicach. Stopień: saper. zmarł 18.08.1980 r., pochowany na cmentarzu parafialnym w Kaźmierzu.

   Ur. 17.11.1899 r. w Radzynach gm. Kaźmierz, syn Stanisława i Marii. W grudniu 1918 r. przystąpił ochotniczo do Powstania Wielkopolskiego. Brał udział w zdobywaniu gmachu Dyrekcji Policji w Poznaniu oraz koszar strzelców królewskich przy ul. Grunwaldzkiej. Następnie przydzielony do drugiego szwadronu 1 Poznańskiego Pułku Strzelców Konnych. Walczył pod Szubinem i Rynarzewem pod dowództwem Ciążyńskiego i Kamińskiego. Stopień: podporucznik mianowany. Uchwałą Rady Państwa nr: 07.30-0.950 z dnia 30.07.1964 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

   Ur. 26.01.1895 r. w Kaźmierzu, syn Andrzeja i Józefy zd. Spychała. Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim z bronią w ręku w od 30.12.1918 r. do 15.01.1919 r. W okresie tym walczył w składzie Kompanii Szamotulskiej pod dowództwem kapitana Huberta, w okolicy Czarnkowa, Gulcza, Wrzeszczyny. Po zakończeniu powstania pozostał w służbie czynnej Wojska Polskiego do 20.03.1921 r., w 65 Pułku Piechoty. Stopień podporucznik mianowany. Uchwałą Rady Państwa nr: 12.06-0.952 z dnia 06.12.1957 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 21.02.1976 r., pochowany na cmentarzu parafialnym w Szamotułach.

   Ur. 11.10.1898 r. w Bytyniu, syn Jana i Anny, mieszkał w Bytyniu. Wstąpił jako ochotnik w szeregi Powstańców Wielkopolskich i brał czynny udział z bronią w ręku w rejonach Międzychodu pod dowództwem porucznika Solhofa. Następnie został wcielony do I Pułku Artylerii w Poznaniu, skąd został wysłany na front zachodni pod Krotoszyn i Zduny. Dalszą służbę pełnił w 15 Pułku aż do zwolnienia z Wojska Polskiego w czerwcu 1923 r. W czasie okupacji był wywieziony do Generalnej Guberni i przez ten czas przebywał w Częstochowie. Uchwałą Rady Państwa nr: 12.06-0.956 z dnia 06.12.1957 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 17 lipca 1958 r. pochowany na cmentarzu przy ul. Nowina w Poznaniu.

   Ur. 01.02.1898 r. w Chlewiskach, syn Michała Owszanego i Józefy Grenda. Po powrocie z frontu zachodniego jako żołnierz byłej armii niemieckiej ochotniczo wstąpił do oddziału powstańczego 1 Kompanii Szamotulskiej pod dowództwem porucznika Franciszka Przybylskiego. Następnie w składzie 2 Kompanii Szamotulskiej pod dowództwem kapitana Leona Napierały brał czynny udział z bronią w ręku od 06.01.1919 r. w walkach na odcinku nadnoteckim. 08.02.1919 r. przeszedł do tworzącego się Pułku Artylerii Ciężkiej w Poznaniu na Sołaczu i, jako przynależny do 4 Baterii, brał aktywny udział we wszelkich akcjach bojowych tej formacji. Zwolniony z Wojska Polskiego w sierpniu 1922 r., pracował jako robotnik w Miejskim Przedsiębiorstwie Oczyszczania Ulic. Uchwałą Rady Państwa nr: 12.28-0.975 z dnia 28.12.1957 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 17 lipca 1969 r. pochowany na cmentarzu komunalnym Junikowo w Poznaniu.

   Ur. 10.04.1900 r. w Kaźmierzu, syn Józefa i Józefy zd. Musiał, mieszkał w Kaźmierzu. Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim z bronią w ręku od 06.01.1919 r. do 20.02.1919 r. Walczył w 1 Kompanii Szamotulskiej pod dowództwem porucznika Franciszka Przybylskiego o zdobycie Czarnkowa a następnie miejscowości: Gulcz, Rosko i Wrzeszczyny na odcinku nadnoteckim. W 1920 r. został skierowany na wojnę polsko – rosyjską. Pozostał w służbie czynnej Wojska Polskiego do 20.08.1921 r. W sierpniu 1939 r. zmobilizowany brał udział w kampanii wrześniowej, dostał się do niewoli niemieckiej podczas obrony Warszawy. Przebywał w stalagu, czyli obozie dla jeńców wojennych w Ostrzeszowie, a po jego likwidacji w czerwcu 1940 r., przewieziony na teren III Rzeszy Niemieckiej do pracy przymusowej. Na skutek donosu jednego z kolegów w 1944 r. został aresztowany przez gestapo w Lörrach, jako osoba politycznie podejrzana. Podczas przesłuchań był dotkliwie bity, stracił lewe oko. Karnie przeniesiony do pracy w Müllheim, bez prawa do korzystania z przydziału odzieży i butów. W latach 1951-1953 więziony przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu. Po rozprawie sądowej wyszedł na wolność, po podpisaniu zobowiązania, że nie będzie się domagał odszkodowania za bezpodstawne przetrzymywanie w więzieniu i bicie przez funkcjonariuszy UB. Uchwałą Rady Państwa nr: 12.06-0.952 z dnia 06.12.1957 r. Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 17.06.1958 r., pochowany na cmentarzu parafialnym w Kaźmierzu.

   Ur 28.10.1897 r. w Kaźmierzu, syn Józefa i Józefy zd. Musiał, mieszkał w Kaźmierzu. Wstąpił jako ochotnik 03.01.1919 r. do tworzącej się Kompanii Szamotulskiej i walczył z bronią w ręku pod dowództwem Bogusława Łubieńskiego pod Czarnkowem i Chodzieżą. 10.01.1919 r. został przydzielo ny do 6 Batalionu 14 Pułku Artylerii Lekkiej. Brał udział w walkach pod dowództwem porucznika Jasińskiego nad Notecią i pod Szubinem. Po zakończeniu powstania pozostał w służbie czynnej Wojska Polskiego do 15.07.1921 r. Po zwolnieniu z wojska podjął pracę w Polskich Kolejach Państwowych. Uchwałą Rady Państwa nr: 12.28-0.976 z dnia 28.12.1957 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 31.12.1990 r., pochowany na cmentarzu komunalnym Miłostowo w Poznaniu.

   Ur. 30.12.1883 r. w Chlewiskach, syn Jakuba i Anny zd. Mankowskiej,  02.01.1919 r. wstąpił do tworzących się oddziałów powstańczych w Szamotułach. Został wcielony do 1 Kompanii Szamotulskiej, z którą wyruszył na front na odcinku nadnoteckim. Brał udział w walkach o zdobycie miasta Czarnkowa, następnie w oswobodzeniu miejscowości Gulcz, Rosko i Wrzeszczyna pod dowództwem porucznika Franciszka Przybylskiego. W połowie lutego 1919 r. został przydzielony do sztabu II Batalionu Czarnkowskiego w Lubaszu, skąd 14 marca tego roku został bezterminowo urlopowany. Uchwałą Rady Państwa nr: 12.18-0.746 z dnia 18.12.1968 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł w marcu 1969 r., pochowany na cmentarzu komunalnym Junikowo w Poznaniu.

   Ur. 01.10.1890 r. w Kiączynie, w gminie Kaźmierz, syn Walentego i Emilii, mieszkał w Kiączynie. Wstąpił ochotniczo 27.12.1918 r. do tworzących się oddziałów powstańczych w powiecie Poznań Zachód (oddział porucznika Kopy w Dopiewie), z którym brał udział w zdobywaniu lotniska Ławica oraz w działaniach na odcinku Wolsztyn i Zbąszyń do 20-02-1919. Po zakończeniu Powstania pozostał w służbie czynnej w 1 Rezerwowym Pułku Strzelców Wielkopolskich (10 Pułk Strzelców Wielkopolskich - 68 Pułk Piechoty), aż do wybuchu II wojny światowej, w której brał udział w stopniu starszego sierżanta. Uchwałą Rady Państwa nr: 03.11-0.69 z dnia 11.03.1958 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

   Ur. 08.10.1897 r. w miejscowości Ruks – Młyn, w gminie Oborniki, syn Franciszka i Cecylii zd. Sajna, mieszkał w Nowej Wsi, Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim z bronią w ręku od 10.01.1919 r. do 20.02.1919 r. Walczył w szeregach Kompanii Obornickiej pod dowództwem sierżanta Brzóski, pod Czarnkowem, Romanowem Dolnym, Mirosławiem, Jabłonowem na odcinku nadnoteckim. Kompania Obornicka weszła w skład II Batalionu Czarnkowskiego pod dowództwem kapitana Meisnera. Stopień: bombardier, podporucznik mianowany. Po zakończeniu powstania pozostał w służbie czynnej Wojska Polskiego – w 63 Toruńskim Pułku Piechoty (16 Pomorska Dywizja Piechoty) do 20.04.1921 r. Uchwałą Rady Państwa nr: 12.17-0.1047 z dnia 17.12.1958 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.  Zmarł 13.08.1972 r., pochowany na cmentarzu parafialnym w Kaźmierzu.